علی آن شیر خدا شاه عرب / الفتی داشت با این دل شب

شب ز اسرار علی، آگاه است / دل شب محرم سرّ الله است

شب علی دید به نزدیکی دید / گر چه او نیز به تاریکی دید

شاه را دید به نوشینی خواب / روی بر سینه دیوار خراب

قلعه‌بانی که به قصر افلاک / سر دهد ناله زندانی خاک

اشكباری که چو شمع بیزار / می‌فشاند زر و می‌گرید زار

دردمندی که چو لب بگشاید / در و دیوار به زنهار آید

کلماتش چو در آویزه گوش / مسجد کوفه هنوزش مدهوش

فجر تا سینه آفاق شکافت / چشم بیدار علی خفته نیافت

روزه‌داری که به مُهر اسحار / بشکند نان جوین افطار

ناشناسی که به تاریکی شب / می‌برد نان یتیمان عرب

تا نشد پردگی آن سرّ جلی / نشد افشا که علی بود علی

شاهبازی که به بال پر راز / می‌کند در ابدیت پرواز

شهسواری که به برق شمشیر / در دل شب بشکافد دل شیر

عشقبازی که هم آغوش خطر / خفت در خوابگه پیغمبر

آن دم صبح قیامت تأثیر / حلقه در شد از او دامنگیر

دست در دامن مولا زد در / که علی بگذرد از ما مگذر

شال می‌بست و ندایی مبهم / که کمربند شهادت را محکم

پیشوایی که ز شوق دیدار / می‌کند قاتل خود را بیدار

ماه محراب عبودیت حق / سر به محراب عبادت منشق 

 می‌زند پس‌، لب او کاسه شیر / می‌کند چشم اشارت به اسیر

چه اسیری که همان قاتل اوست / تو خدایی مگر ای دشمن دوست

در جهان این همه شر و همه شر / ها علی بشر کیف بشر

کفن از گریه غسال خجل / پیرهن از رخ وصال خجل

” محمد حسین شهریار”